Vroeger ontbeet ik nooit.
‘Mijn lichaam probeerde me iets te vertellen, en ik zag het als iets om te onderdrukken.’
Na mijn herstel van anorexia, had ik een periode waarin ik eindelijk een goede relatie had met voeding en mijn lichaam. Maar op een gegeven moment sloop de focus op afvallen langzaam weer terug in mijn leven. Niet op dezelfde manier als toen, máár wel gebaseerd op dezelfde overtuiging: dat alles beter zou zijn als ik minder zou wegen. Dus begon mijn leven opnieuw voor een groot deel te draaien om de wens om af te vallen.
Ik dacht er elk-moment-van-de-dag aan. Mijn YouTube-geschiedenis stond vol met video’s van mensen die vertelden hoe ze ‘X kilo waren kwijtgeraakt’ en eindelijk hun droomfysiek hadden bereikt. Iedereen had het over één ‘simpel’ trucje, namelijk: Intermittent Fasting. Er werd massaal verteld hoe het overslaan van hun ontbijt dé manier was om af te vallen. Ook om mij heen hoorde ik er veel positiefs over. Vrienden, familie, kennissen, mensen op sociale media...
Dus dacht ik dat het overslaan van mijn ontbijt ook voor mij een ‘verantwoorde’ manier zou zijn om af te vallen. Ik deed netjes wat er werd verteld: Ik stond op (soms om 6 ‘s ochtends), maakte mij klaar, ging de deur uit zonder iets te eten, en verbrak mijn vasten rond een uur of 12-1 in de middag.
Het resultaat? Het getal op de weegschaal daalde. Ik viel af! Het gaf mij een enorme dopamine rush. De honger in de ochtend werd minder (wat achteraf gezien eigenlijk kwam doordat ik mijn hongersignalen onderdrukte).
Ik had het gevoel dat ik goed bezig was, en dus bleef ik doorgaan. Niet wetende dat ik beetje bij beetje (weer) de verbinding met mezelf kwijtraakte.
Dit is wat er gebeurde:
Mijn relatie met voeding raakte opnieuw verstoord
Ik werd prikkelbaar gedurende de dag (hangry)
Vroeg opstaan vond ik niet meer leuk omdat dat betekende dat ik uren moest wachten met eten (ik sliep dan ook vaak expres wat langer uit, waardoor ik ook een deel van mijn dag kwijtraakte)
Ik negeerde mijn hongersignalen omdat ik dacht dat ik ze hoorde te negeren (het raakt mij zo erg terwijl ik dit typ… Het is niets voor niets een signaal. Mijn lichaam probeerde me iets te vertellen, en ik zag het als iets om te onderdrukken)
Mijn menstruatie bleef uit
Ik had enorme last van vermoeidheid
En ik kreeg eetbuien, waardoor ik uiteindelijk ook aankwam (daar gaat alle moeite...)
Dat laatste was denk ik wel het allermoeilijkste. Waarom? Omdat mijn doel afvallen was. En doordat ik aankwam, ging ik nóg harder mijn best doen om het er weer af te krijgen – niet wetende dat ik mijn lichaam eigenlijk alleen maar verder uitputte. In plaats van dat ik voor mezelf zorgde, bracht ik mijn lichaam continu in een soort stress-modus.
Wat ik ook deed: niks leek te werken. En dat was zo frustrerend! Want waarom lukten het anderen wel?
Ik dacht dat het probleem aan mij lag. Maar girl… what was I wrong.
Ik begon me af te vragen: is dit écht wat ik wil? Word ik hier écht gelukkig van? Leven volgens regels die niet van mij zijn? Dingen doen waar mijn lichaam niet goed op reageert?
Ik was hersteld van anorexia, maar ik zat wéér vast in een ongezonde relatie met eten en mijn lichaam. Zou er dan ooit een einde komen aan de wens om af te vallen, of zal dit altijd een strijd blijven?
Het voelde zo normaal om continu bezig te zijn met mijn gewicht, dat het heel onnatuurlijk voelde om die wens los te laten. Maar ik wist dat ermee bezig blijven betekende dat ik mezelf bleef afwijzen. Het zou mij nooit het geluk geven waar ik echt naar verlangde: mezelf liefhebben.
Vandaag de dag is mijn doel dan ook niet meer afvallen, maar wel:
Goed zorgen voor mijn lichaam.
Sterker worden, in plaats van slanker
Meer geluk ervaren in plaats van stress
Mijn hormonen in balans houden door mét mezelf te werken, in plaats van tégen mezelf
Mijn energie op peil brengen
Luisteren naar wat ik écht nodig heb
Als ik later terugkijk naar mijn leven, wil ik niet dat ik mijn tijd heb verspild aan zorgen over hoe mijn lichaam eruitziet, aan calorieën tellen, of het eindeloos zoeken naar manieren om af te vallen. Ik wil me herinneren dat ik heb genoten van de momenten met familie en vrienden. Dat ik heb genoten van het leven, in plaats van steeds vast te zitten in mijn hoofd. Dat ik me goed voelde in mijn lichaam – zowel fysiek als mentaal – en niet omdat ik X kilo woog.
Waarom ik dit vertel?
Bij coaching draait alles om voelen. Voelen wat goed voelt voor jou, voor je lichaam. Weer in verbinding staan met jezelf en keuzes maken die kloppen met wie jij bent. Niet omdat ‘het zo hoort’, of omdat anderen het aanraden. Als ik eraan terugdenk vind ik het zonde dat ik regels van anderen heb opgevolgd met de gedachte dat het mij zou helpen… Nou is ontbijten iets waar ik juist naar uitkijk zodra ik wakker word.
Deze blogpost is niet bedoeld om te oordelen over wie wel aan intermittent fasting doet. Dit voorbeeld gaat over mijn ervaring hiermee. Ik voelde mij er niet gelukkiger door en ik deel dan ook mijn ervaring. Als jij je er goed door voelt, ben ik alleen maar blij dat je iets hebt gevonden wat voor jou werkt.
Wat ik vooral wil meegeven, is dit:
Ik wil je de vrijheid bieden om eens stil te staan bij de dingen die jij nu doet.
Doe je ze echt omdat ze goed voelen voor jóu? Of misschien omdat het zo hoort, omdat het wordt gezegd, of omdat je denkt dat het moet?
Wat het ook is — wees eerlijk naar jezelf.
En vraag je eens af: Wil ik op deze manier doorgaan?
Als het antwoord ‘ja’ is, dan is dat helemaal oké.
Maar als het antwoord ‘nee’ is…
Gun jezelf dan de ruimte om te ontdekken wat wél past bij jou.
Jij kent jezelf als geen ander. Vertrouw dan ook op je gevoel.
Liefs,
Serra
