Net als jij heb ook ik een verhaal.

Mijn opvoeding, omgeving en ervaringen hebben een grote invloed gehad op hoe ik over mezelf dacht. Het feit dat ik een eetstoornis ontwikkelde, zegt denk ik wel genoeg.

Jarenlang probeerde ik een leegte op te vullen: een gebrek aan zelfliefde.
Ik deed alles om me goed genoeg te voelen. Presteren, pleasen, proberen te passen in het perfecte plaatje. Maar hoe meer ik mezelf probeerde te bewijzen, hoe meer ik de verbinding met mezelf kwijtraakte.

Naast de eetstoornis:

• Ging ik ook voortdurend over mijn eigen grenzen heen, en liet ik anderen dat ook doen

• Liet ik mijn emoties niet toe, omdat ik bang was anderen teleur te stellen

• Voelde ik me verantwoordelijk voor de emoties van anderen

• Dacht ik dat ik pas waardevol was als ik presteerde

En zo kan de lijst nog wel doorgaan…

Ik was zó gewend geraakt aan het continu aanpassen, dat ik niet eens doorhad dat ik het deed. Maar langzaam had ik steeds meer door dat het wegcijferen van mezelf mij niet gelukkiger maakte.

Toen ik eenmaal ontdekte waarom ik mezelf zo aan het wegcijferen was, leek het alsof de puzzel op zijn plek viel. Eindelijk begreep ik waar al die druk, die twijfel en dat aanpassen vandaan kwamen.

Vanaf dat moment kon ik stap voor stap keuzes maken die écht bij mij pasten. Elke stap vergrootte mijn zelfvertrouwen. Ik kreeg steeds meer grip op mijn leven — niet omdat alles ineens makkelijk werd, maar omdat ik dichter bij mezelf kwam te staan.

Vandaag de dag leef ik vanuit meer vertrouwen, kracht en richting.
En precies dat is wat ik jou ook gun.

Ik weet namelijk hoe het is om vast te zitten. Om het gevoel te hebben dat je geen stap verder komt.
Maar ik weet ook hoe het voelt om hiervan los te breken en om eindelijk in je kracht te staan.